Onderzoekers van de Universiteit van East Anglia hebben een nieuw medicijn ontwikkeld dat werkt tegen botkanker, waaronder osteosarcoom (OS). Het medicijn, CADD522 genaamd, heeft veelbelovende resultaten opgeleverd in het laboratorium. Het zal nu een formele toxicologische beoordeling ondergaan voordat het hopelijk een klinische proef wordt.
De ontwikkeling van CADD522
Om een medicijn te ontwikkelen, moet je eerst een doelwit identificeren. De onderzoekers van dit project waren geïnteresseerd in hoe niet-coderende RNA's betrokken kunnen zijn bij botkanker. Niet-coderende RNA's zijn aanwezig in alle levende cellen en kunnen genen reguleren. Ze keken naar niet-coderende RNA's bij mensen met chondrosarcoom (CS), een vorm van botkanker. Verschillende kleine niet-coderende RNA's werden geïdentificeerd als mogelijke kankerveroorzakers. Deze werden verder bekeken in een 3D-kankermodel. De niveaus van één klein niet-coderend RNA, miR-140 genaamd, bleken te stijgen tijdens de progressie van kanker. Van dit niet-coderende RNA was bekend dat het een gen genaamd RUNX2 reguleert. De onderzoekers ontdekten dat verhoogde niveaus van RUNX2 de progressie van CS hielpen. Met andere woorden, RUNX2 was betrokken bij de verspreiding van kanker. Nadat RUNX2 als een mogelijk doelwit voor medicijnen was geïdentificeerd, werd een medicijn (CADD522) ontwikkeld dat de activiteit ervan zou blokkeren.
CADD522 testen in het laboratorium
Nu er een medicijn was ontwikkeld, was de volgende stap om te zien welk effect het blokkeren van RUNX2 had op kankercellen. CADD522 werd getest bij drie soorten botkanker: CS, Ewing-sarcoom (ES) en OS. Het medicijn verminderde met succes de celdeling in de CS- en OS-cellen. Het medicijn had een bimodaal effect op ES-cellen. Dit betekent dat het bij lagere doses een toename van kankercellen veroorzaakte, maar bij hogere doses celdeling verhinderde.
Deze eerste resultaten waren veelbelovend. Er is echter maar zoveel dat kan worden afgeleid door naar cellen in een schaal te kijken. Daarom ging het onderzoeksteam verder met het kijken naar CADD522 in OS- en ES-muismodellen (een vergelijkbaar CS-model is nog niet ontwikkeld). CADD522 verminderde de grootte van de tumoren en verhoogde de algehele overleving in de diermodellen.
Bovendien werden de tumoren en het omliggende bot onderzocht met behulp van een mini-ct-scan. Vaak veroorzaakt botkanker veranderingen in de botstructuur. CADD522 leek deze veranderingen in het OS-diermodel echter te verminderen. Het had ook geen duidelijke schadelijke bijwerkingen.
Wat biedt de toekomst voor CADD522
Deze eerste resultaten suggereren dat CADD522 de overleving bij botkanker kan verbeteren. Dit is echter alleen getest in een laboratoriumomgeving. Voor dit medicijn om binnen te komen klinische proeven het moet verder worden onderzocht, inclusief toxicologische beoordelingen, om te zien of het veilig is. Normaal duurt dit enkele jaren. De hoop is dat dit medicijn in de toekomst een nieuwe behandeling kan bieden voor botkankerpatiënten en minder bijwerkingen heeft dan chemotherapie.
Hoi,
Ik ben een middelbare scholier die een paper schrijft over deze nieuwe kankerbehandeling voor botkanker. Ik heb een paar vragen…
1) Hoe wordt deze chemische stof geconsumeerd of aan de patiënt gegeven, wordt deze in de bloedbaan gebracht (zoals een infuus)?
2) Hoeveel proeven of doses werden aan de muizen gegeven voordat de resultaten zichtbaar werden?
3) Waar kunnen we deze chemische stof vandaan halen? waar is het te vinden? kan het synthetisch gemaakt of geproduceerd worden?
Hartelijk dank,
Julie
Hallo juli
Bedankt voor uw interesse in botkanker.
1) Er zal meer werk moeten worden verzet om te bepalen hoe het medicijn het beste bij mensen kan worden toegediend. Het werd gegeven door middel van intraperitoneale injectie (injectie in een lichaamsholte) aan de diermodellen in deze studie.
2) De dosis CAD522 hing af van het gewicht van het muismodel en werd gedurende maximaal 7 weken via injectie toegediend. De verschillende soorten botkanker reageerden anders. Osteosarcoom vertoonde bijvoorbeeld verminderde celreplicatie na 72 uur.
3) Het is synthetisch gemaakt.
Meer informatie is te vinden in het wetenschappelijke artikel. Ik zou me concentreren op de inleiding en discussie: https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2212137423000076?via%3Dihub